Diri Şiiri - Onur Aldemir 2

Çelişmekten alıkoyamadım sözcükleri,
Hepsi kesindi, sonra birbirlerine yenildi.
Kül olan zindanları yeniden inşa ettim,
Yangınlar çok fenaydı, söndürmeden edemedim.

Kuyunun dibindekilerden helallik aldım,
Bir daha o kuyuya inmedim.
Masum sokaklar bana fazla geldi,
Ait olduğum sokaklara geri döndüm.

Son nefesini veren ölüler görünce,
Bu sefer ben de son nefesimi verdim.
Gözümü açtığımda kimsenin ölmediğini,
Hayatın devam ettiğini fark ettim.

Kuruyalı yıllar geçmiş çiçekler yeniden filizlendi,
Sulamama bile gerek kalmadı, kendiliğinden büyüyüverdi.
Artık tebessümlerimi rüyalara saklamıyorum,
Mutlu yarınlar düşleyip, düşümün peşinden koşuyorum.

Geceymiş, gündüzmüş... Ne fark eder,
Ben hayatı yeniden yaşıyorum.
Bırakın gündüz yalan söylesin,
Gece ise o yalanları bir bir temizlesin.

Herkes işini yapsın,
Hayatın akışına zeval gelmesin.
Zamanı gelince gülelim,
Zamanı gelince ağlayalım,

Yeter ki neşemiz hiç eksilmesin.
Ölümün de ucunda,
Son nefesinde sonunda,
Hayat devam ediyor, kabul edelim.

Güneşe yaşlı gözlerle bakalım,
Ay semada gözükünce duacısı olalım.
Beline sarıldığımız güzellere ömür atfedelim,
Ömür atfettiğimiz yollar sisli de olsa,
Vazgeçmeyelim!

Bugün aylardan temmuz,
Hayat devam ediyor.
Yarın da devam edecek,
Biz zamanla değil, düşlerle yarışalım.

Olacağına varan varır elbet,
Yeter ki; yalancı aklımıza değil,
Tertemiz kalbimize inanalım.

Yarına medet umup bugünü hiç etmeyelim,
Yarınların kahkahasına umut için bugün tebessüm edelim.
Sonuçta; insan beşer, kul şaşar,
Bir amaç uğruna insan neleri aşar.