Direnmeliyim Şiiri - Savaş Barha

Bir katreydim.
Güneşte kavruldum toprakta.

Buhar oldum.

Büyüdüm,
büyüdüm,
büyüdüm.

Buluta döndüm semada.

Yağmur oldum,
düştüm toprağa.

Gölgen gölgeme,
sesin sesime,
elin elime değdi.

Aşka, sevdaya
bu yakınlık yetmezdi.

Kolların
sarıldı boynuma.

Gözlerin gözlerime,
dudakların dudaklarıma değdi.

Nuh'un gemisi miydi
o demirden kutu?

Bi' biz vardık dünyada.
Gerisi ölü, gerisi hep yalan.

Sanki evler zümrütten,
ışıklı sokaklar yakuttan,
bütün insanlar cennettendi.

Her çocuğun elinde
kocaman bir elma şekeri.

Kırlarda milyonlarca
dört yapraklı yonca.

Döktüğüm gözyaşlarım kadar
çok olsun istiyorum saçların.

Saçların başıma
ipeksi bir yastık olsun.

Konuş.
Susma, durma, konuş.

Sesine hasret kaldığım günlerden
intikam alırcasına konuş.

Bak işte ay.
Bak işte gök.
Bak işte yıldızımız.

Yıldızımız aşkına
susma, durma, konuş.

Bavulunun bir köşesine girmeli
seninle ülkeler gezmeliyim.

Ülkelere sığmayıp
ummanlar görmeliyim.

Ölmeliyim.
Ölmeden önce
bir güzel görmeliyim.

Bir güzelin dilinde
ölümü öldürmeliyim.

Ölümü öldürüp
kendimle gömmeliyim.

Her şeye inat
direnmeliyim.

Son fidanın son yaprağı
solmadı henüz, direnmeliyim.

Bulutların ardında kalmış
bir güneş var, direnmeliyim.

İstihkakım olan son nefesi
almadım henüz, direnmeliyim.

Sevgilinin kirpiğinin gölgesine
kurduğum cennetin kapısında
dudakları ateşli bir gencim, direnmeliyim.

Direnip yarını güzelleştirmeliyim.