Direnme Şiiri - Fatma Güven

Dostun bağına girdim,
Bir haber alayım dedim.
Yıkılmış sırça sarayı neyleyim.
Yıkamazdı ne dağlar,ne düşman,
Dostun bir acı sözü yıkmış neyleyim.

Yandı,kavruldu yüreği köz oldu.
Diledi yaradandan gör beni diye.
Dediler saflığını koru,
Doğruluktan ayrılma,çagır hu......
Suya bak,suda göreceksin,
Çiçeğe bak,çiçekte göreceksin,
Çevir yüzünü gökyüzüne,
Bu sırra ereceksin.

Gülselerde aldırma.
Delirmiş deselerde gül geç.
Bir an gelecek ki; dimagın,
Durduğu yerde; O.
Susuz yüreğine serinlik,
Yanan bağrında sönmüş kül.
Çiçek tarlalarıyla bezenmiş dağ başları,
Süzülüp gelecek ayağına,
Damla damla olacak saf su.

Baktın sığmıyor kabına yüreğin,
Eğdirmeye çabalıyorlar başını,
Korkma; bak gözlerinin içine,
Konuşmana gerek yok.
Nasıl ki; yanıp tutuşur senin yüreğin,
Onlarda da yakacaksın bir ateş.
O ateş ki; seninkinden kat be kat,
Kül edecek yere sermeye yelteneni.

Kibriya ki, kapıları açan,
Yüzleri güldürüp, yüreği serinleten.
Dön yüzünü, dile istediğini,
Dünyaların hazineleride olsa elindeki,
Değiştirilemez yüreğindeki sevgiye! .............