Direnişim Sensizliğe Şiiri - Yurdagül Özay

Bir ben bilirim sensizliği
Bir de yüreğim hasretini
Gittin gideli ne gecelerde yıldız kaldı
Ne de sabahlara güneş doğdu
Yitirdim senden sonra bütün zamanları
Geçiremez oldum sensiz günleri
Hasretine direndikçe yokluğuna direndikçe
Bütün damarlarım seni taşıdı yüreğime
Sen bendesin ama
Ben beni terk edeli çok oldu
Ezildim gittim bu yokluğun altında ezildim

Bir ben bilirim sensizliği
Bir de yüreğim hasretini
Gittin ya acılarını bıraktın
Gittin ya özleminle yaktın
Gittin ya boynumu büktün
Gittin ya yüreğimi yerinden söküp attın
Senden sonra terk ettim aynaları
Koptu gitti can bedenden gidişinle
Koptu gitti
Bende değil tende değil
Bir hasret girdabı içinde
Yokluğunu bir yara gibi taşımak
Ve seni sensiz yaşamak
Ölümdür bir başka biçimde
Ölümdür ama kurtulmak ne mümkün
Öte dönsem hançerlenirim
Beri dönsem kurşun yerim
Mecburum mecburum sana
Sensiz olsam da mecburum
Çünkü bir ben bilirim sensizliği
Bir de yüreğim hasretini

Bütün duygularım işgal altında
Can siperim savunmasız
Yalnızım öyle yalnız ki yapayalnız
Artık direnmiyorum yokluğuna
Sensizliğe direnmiyorum
Bir adım ötede kahır ülkesi
Bir parmak ucu mesafesinde ölüm
Ve rıza ile teslim Azrail’e gönlüm
Çünkü bir ben bilirim sensizliği
Bir de yüreğim hasretini