Direniş Şiiri - Ali Gençay

Ellerimle sundum şehre yalnızlığı
Yüreğime indirdiğim acı
İndi gözlerimin akına kan,kıp kırmızı
İşte dediler,işte hain
Kaçtım,tabanlarımda ölüm
Burnu hız malılar,tırnakları uzunlar
Düştü peşime katilim arsızlar
Her nefesimde paralandı hayat
Ele vermezdi beni hiçbir şey
Tek ispiyoncum,terim acı çemen kokar

Papatyalar dermiş insanlar
Yolmak için saçlarını sıraya koyulmuşlar
Titriyor genç kız,korkusunda aşk var
Yılanmış elleriyle saçlarını okşar nine
Korkma her yürek bir gün aşka kıyar
Perçemime gizlediğim gözlerim
Dudağımda tarantula ısırığı
Yağmur yağsa diyorum içimden
Islansa toprak,ıslanmaz en kirli yerlerim
Öpemem ölürsün,dudaklarımda zehirin var

Geceleri neonlar sarar caddeleri
Şehir görülmemiş bir uykuda
Rüzgar şehvetle okşuyor beton duvarları
Ateş çiçeği düşmüş yarık arasına
Baş kaldırıyor bir tek o,rüzgara

Adamlar tutmuşlar tahta atın bacaklarını
Ölü taşıyorlar ölüm diyarına
Gözlerde birkaç damla yaş
Oysa giden kurumuş yağmurlar altında
Duruyor adımlarım
Kilitleniyorum yine köşe başında
Ayalarım güneşe dönüyor
Dilimde elif be den kalma birkaç dua
Korkuyorum toprak çok soğuksa

İğrendiriyor şehrin kükürt kokan havası
Bacalar tiryaki kesilmiş sömürüyorlar efkarı
Yaşamak zor zanaat efendim
Yaşıyorum anahtarı kaybedilmiş yalnızlığı