Geçit vermyen dağlar...
Mevsim zemheri...
İki At'ım vardı bir siyah biri beyaz.
Kurtlar uluşmasıyla sessizliği yırttım.
Görünen sis, duman.
Akşam mıydı, öğle miydi, zaman ne zaman.
Sürdüm karanlığın üstüne atlarımı.
Bindiğim yıkıldı.
Binmediğim de yıkıldı.
Ben yıkılmadım.
Bir düşüşüm vardı ki.
Bir atlar bilir bir ben bir Allah...
Yürümedi atlarım bir daha.
Günlerce direndim yaşamak için.
Aç kaldım.
Kim demiş at eti yenmez diye.
Hayata tutundum, atlarımı yiye yiye.
Kayıt Tarihi : 5.2.2010 11:24:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!