Direniş! Şiiri - Murat Aydın

Karanlık kapılar arkasından gülümseyen çocuk
Gökyüzüne hasret duyan çocuk
Müstakil buharlı camlara “Baba” yazan çocuk
Filistin çiçeği! ..

Taş atan elleri bi’harab
Ufuğa bakmayan, bakamayan gözleri
Ve yorgun çarpan yüreği
Bir de dilinden düşmeyen tekbir sesleri…

Henüz yedisinde bir aslan
Toprağına susamış bir çiçek…

Konuşmaya takati olsa,
Taşlarla anlatmak istediğini söyleyecek
Belki de habilciliği öğretecek

Ama ne bir dermanı
Ne de bir ümidi vardı,
Son sözü söyleyecek…

Geçmişe bir özlemi
Geleceğe ise bir umudu yoktu artık
Kahpe kurşunlara karşı
Korkusuzca yürümekti onun işi
Yorulmadan üşümeden ve düşünmeden yürümek…

Gece uyurken üstü açıldığında
Üstünün örtülmesini hak etmediğini hissederek,
Yürümekti…

Doğduğu yeri elinden almaya çalışan
Küçül bir çocuğun
Gönülden söylediği “Anne” kelimesiyle
Doğmadan ölen kahpe üçgenlere direnmekti…