Direnemem Şiiri - Ahmet Yüksel Şanlıer

Böyle mi olacaktım, son demde ben yaşarken
Bir çürük göknar oldum, zamanla dağ gibiyken
Bir rüzgâr itiversin, yıkılır benim gövdem
Zamana yenik düştüm kurudum ben erkenden.

XX

Dal yaprak salmaz oldum kurudum şu yerimde
Şimdi ben bekler oldum, bir rüzgâr çıksın diye
Gebeyim ben rüzgâra, bir orman denizinde
Çürüdüm huzurum yok, yıkılsın gayrı gövdem.

XX

Bir rüzgâr çıkıversin, ne olur bilmem halim
Çürümüş bir gövdem var, ben nasıl direnirim
Devrilir çürük gövdem, dağılır her bir yerim
Çürüdü sağlam gövdem zamanın ortasında

XX

Gücümü tükettim ben, dağların başlarında
Yıllarca gün görmedim, ormanın ortasında
Bir çürük gök nâr oldum, kayanın yarığında
Rüzgâra gebe kaldım halim yok esse rüzgâr.

XX

Zamana yenik düştüm, yıllarca hal yok bende
Gücüm yok artık benim, kalmışım dağlık yerde
Dünyaya küsmüşüm ben, yaslıyım bu günlerde
Böyleyken kimler sevsin bir daha gülemem ki.

XX

Çağlardım ırmak gibi, geçerken vadilerden
Kurudum bir çöl oldum, güneşle güreşirken
Dal budak salmaz oldum susuzluk çekiyorken
Neyleyim bu kaderse, çekerim ben derdimi.

XX

Ben garip bir Yüksel im, sormayın şu halimi
Sağlamdım çürük oldum, rüzgârdır beklediğim.
Bir essin bir gün rüzgâr, dur denmez yıkar beni
Rüzgâra direnemem, artık ben genç değilim.

23 Temmuz 19
Ahmet Yüksel Şanlı er