Direncin Hikâyesi

Henüz on altısında, küçücük dünyasıyla,
Kocaman hayalleri vardı.
Elinde bir kalemle boyardı geleceği,
Kurduğu hayallere sığmıyordu yüreği.

Kesiverdi bir bıçak, içindeki düşleri.
Pırıl pırıl gözleri kan doldu usul usul.
Daha narin bedeni sevmeyi öğrenmeden,
Gerdeğe giriyordu.
Umutları sınıfta, hâlâ onu beklerken,
O gelin oluyordu.

Fikri hiç sorulmadı,
Hain bir kör karanlık,
Gelenek adındaydı.

Durmadı akan kanı, boğmadı hayalini,
Umudu tüketmeden kaçmalıydı bu yerden.
İşkenceydi evlilik, bunun için çok erken.
Bir koca ki gardiyan,
Bir baba ki cellattı.
Sanki kolundan tutup onu sokağa attı.

Susuyordu anası, biliyordu bunları,
Kadın olmanın buydu buralarda kuralı.
Oluvermişti birden, on altıda bir kadın.
Sürdürdü kalemiyle, hayalleri çizmeyi.

Bir fısıltı kulağına, “Hadi gidelim,” dedi.
Artık yaşı on sekizdi,
Direnebiliyordu.
Cehennemde iki yıl nasılda geçirmişti,
Yolun sonu aydınlık, sevgiyi arıyordu.
Bir de özgürlük,
Bunu çok istiyordu.

Sevgisizdi yuvası,
Zindan gibiydi ona.
Sessiz çıkıp zindandan,
Yürüdü hayallere.
Korkuları kolunda, inancıyla bir gelin,
Uzaklaştıkça oradan,
İçindeki umudu,
Onunla büyüyordu.
Bu gelin yürüyordu.

Bilmediği bir yerde, otobüs moladaydı.
Elinde bir kalemi,
Yüreğinde özlemi,
Korkudan titriyordu.
Gözlerinde hayali yeniden doğuyordu.

Büyük şehirdi İzmir,
İnsanlar ona yaban, o insanlara yemdi.
Elinde bir kalemi, bir de koca yüreği,
Acısını gizler su yeşili gözleri.

Kaleminin yanına bir de iğne ekledi.
Kendine zindan olan gelinlikleri nakış nakış işledi.
Hayalleriyle gelin,
Gelinleri süsledi.

Bu gelinin yazdığı direncin hikâyesi,
Şimdi işliyor bir bir geçmişteki kederi,
Geleceğin üstüne narin, güzel elleri.

Bedeninde asırlık yorgunluğun izleri,
Biliyor ki çare yok, yılmadan direnmeli.
Yine de gülümsüyor, acı dolu yüreği,
Umudu yitirmiyor.
Hayalleri hep yeni ve diyor insanlar:
“Ne yaşarsa yaşasın, yine de direnmeli.”

Ozan Firari/Zöhre Eylem Yıldırım/13/12/2008/İzmir