Diren Şiiri - Caner Bozkurt

titrer uyanırım,

yol uzun ve sürgün

ellerimde çelik halkalar

bileklerimde sızı

duyamam ayaklarımdaki sancıyı

soğuk: çok soğuk.

ses veririm almaz

almaz dağlar da.

ses de vermez

böyle mi susar toprak

öyle mi Vartinik?

hain kurşunun çığlığı mı bozar

sus'u

pus'u...

bu namussuz korkaklık nasıl düşürür

dağ gibi Ali Haydar'ı.

mavzerim, yoldaşım!

adımlarımı yakıyor bu buzul yollar.

yüreğimide sevdamın ateşi.

sen şimdi toprağıma bereketsin,

ekeceğim, biçeceğimsin

özgür ülkemi doyuracağımsın

-günü gelince-

şu vakit toprağın kokusu mayısa çalar

mayıs ki;

sevdamdır ve ateş mavisi

kavgamdır ve kan kırmızısı.

ahirim olsada kızamam

umudumun bahar yanıdır.

varsın bayrak olsun örtülsün

parçalanmış bedenime

sancıyor arduvaz aralarında

gülmeye hasret gelincikler

sancıyor gün batımında

güneşi sinesine çeken bu toprak.

mavzerim, yoldaşım!

uyu şimdi

fakat kaygısız.

gözün ardına düşmesin.

şimdi borcumdur

kana kana içtiğim andımı

bu Diyarbakır zindanında

düşmana haykırmak:

heeey en soysuz gericiliğin,

ve faşizmin

ve sömürgeciliğin

ve kör zindanın namussuz bekçisi!

durma gel

gel de dar edeyim bı taş duvarları başına

gel de içine tüküreyim çaresiz korkaklığının

bu kadar mı karanlığın,

yeter mi sandın zulmün

yeter mi sandın askın, falakan, topun-tüfeğin.

insanlıkla, namusla, cesaretle mayalandı bizim yüreğimiz.

bilir misin ki halkın silahı yaman olur.

ve unutmaz sormayı hesabını

çektiği acının,

döktüğü her damla kanın

ve unutmayacak

ve elbet soracak hesabını

ve nihayetinde biz de

bu nazlı toprakalarda süreücek sonsuz bir baharın

devrim renginde çiçekleri olacağız...