Diren Şiiri - Ahmet Kızılkaya

Diren vücudum diren;
Vuslata,
Kahrolmaya.

And içmiş bu ruh sanki,
Yok artık o eski rüyalar;
Mutluluğu arayışlar,
Kapı,baca kirlenmiş

Geceler gene yaslı,
Yorgun,
Geceler ihmalkar,
Kabul etmiyor.
Son limanın da yağmalandı çoktan.

Sokak lambaları titrek,
Uçuşan sinekler dahi kahırlı
Şem-ü pervane kayıp,
Kanatları birbirlerine çarpıyor
Aydınlıktan;
Onlar da vazgeçmiş

Güneşe hasretsin biliyorum,
Geceler de kabul etmiyor,
Tütün ekmeklendi,
Diren!

Diren vücudum diren.
Sükut içinde binbir hadisen,
Hafızlar bile suskun,
Hatipler ihmalkar,
Katiller gece!

Susuzluğuna sual yok.
Kaldırımlar sırtlanmış istikbali;
Yollar da gidiyor;
Kıvrak, kısrak, hissiz.
Testiler sabırsız,
Kırdılar gökkuşağı fendini.

Diren vücud diren...
Geçmiş gelecek bir ipte,
Üstüne unlar dirili.
Açılmış gözler sebepsiz,
Sana gene gece uykusu yok!

Diren vücüd diren.
Bilirim sirenler içi torkuyor,
Kalmadı umud,
Umarsızca kayıp;
Haritası memleketinin...
Memlekette sana toprak yok.
Fecrin ilk ışıkları cengili.
Gurbet ufku kaçıyor.
Aşk çoktan gitmiş.
Kaldırımlar cinayeti üstlenmiş.