Dipsiz Kuyu Şiiri - Perihan Maden

Yalnız kalmaktı amacım
içimdeki acıyla savaşmak
Ya kendimi ya acımı karanlığa gömmeliydim
İçinden çıkamayacagım savaş başlamıştı artık
Bagırıyordum avazım çıktıgı kadar
İhaneti tüm çıplaklıgıyla yaşıyordum
Ayaklar altındaydı onurum canım yanıyordu
Kimse bani duymuyor ben kendimi duymuyordum
Duyamazdı kimse orda ben yalnızdım
Zaman durmuş karanlık gece vardı
Birde karanlıgın kuşu baykuş sesleri
Çınlıyordu kulaklarımda duymak istemiyordum
Kulaklarımı kapattım bu gece bitmeliydi
Başa dönmeli yüz yüze gelmeliydim gerçeklerle
Kim o dimdik duran başımı yere egebilirdi
Onurumu ayaklar altına alıp diledigince çigneyebilirdi
Hangi sevda beni bu denli ölüme götürebilirdi
Sayfa sayfa satır satır okumaya başladım yıllarımı
Her sayfanın her satırında acı ve göz yaşı vardı
Okudukça akıttım yüregimin kanını göz yaşımla
Al kana bulanmıştı artık sayfalar
Teker teker silinmeye başladılar
Sonuna gelmiştim ki sayfanın
Bir ses duydum kulagımda
Dönüp baktım ellerimi uzatıp avuçlarıma aldım
Karanlıga düşen minik bir serce
Yaşam savaşı veriyordu minicik yüregiyle
Herşeyi unutuvermiştim birden bire
Adım atıyordu ayaklarım
Kendimi güneşin ışıgı altında buldum
Minik serçe gözlerini açtı
Uçmak için çırpınmaya başladı
Avuçlarımı açtım uçup gitti gökyüzünün mavisine
Başımı havaya kaldırdım
Güneşin ışıgında gözlerimin kanını kuruttum
Acımı dipsiz kuyuya gömmüştüm artık
Ben minik serçeyi degil minik serce beni kurtarmıştı
Başım dik ellerim havada
Kucak açtım dünyaya
Gelecek güzel yıllara