Dip Şiiri - Zeynep Beşen

Fırtınalar görüyorum gözlerinde
Diplerinde evler uyur mışıl mışıl
Bir çocuk sende seviyor annesi
Her şehir sana uyanıyor hiç bıkmadan
Ellerinin arasında diyorum,
Insan ne de güzel yaşlanir.
Sonra .
Bir sahil uzaniyor,
Gözlerinden kaşlarina doğru
en çok oralar da dinleniyor ruhum ...
ha bu arada sevgilim !
Bunu yüzüne;
Bunu yuregine yuregine vura vura belirtmeliyim .
yüzünde güne uyanmak gibisi yok..
Soluğundan öpüyorum ilkin
Gözlerini nefesliyorum sonra
Ruhuna sarıldım ardina
Inan, Cüzi bir yerleşke degil bu..
Bir insan ,yeniden yeniden doğar mi hiç durmadan..
Annemden bir kere .
Dünyada bir kere ..
Senin yaninda
Senin koynunda bin kere dogduguma yemin ediyor ruhum..
Sen bana bakma sevince dağılıyor aklim
Ellerim birbirine giriyor
Sesim kısılıyor
Kalbim hizlaniyor
Sen bana bakma seni severken
Bana olan oluyor..
Çimleri hissediyorum
Rüzgarı ve toprağı.
Suyu hissediyorum
Havayı ve güneşi
Ellerimi hissediyorum seni keşfediyor çehreni ve sonrasini..
ölüme hayata iman ediyor ruhum
Bu yaşamak olgusu sendeleşiyor gitgide..