Dinmez olur Şiiri - Oktay Çekal

Dinmez olur…

Bensizliğin senlerinde dolaşıyorum,
Yalnızlığının ruhuna, bakarken uzaktan,
Görünmeyen bensizlik sokağını, adımlıyorsun…
Zihninden bir an bile, geçmeyen sevgim,
Seni istemiyor yarınlarında, olmasan da olur bilesin…
Kaderimi beni aldığı, uçurumlara bırakıyorum,
Adımlarım bir boşluğun, çığlıklarına dokunuyor adeta,
Bende yoksun artık, sonsuzlukta kayboldun sessizce,
Yokuşlara tırmanıyor yüreğimin ateşi, duman olup karışıyor göğe…
Nefesimde bir suskun hayat var, durmak ister gibi san ki,
Dağların çam kokulu yamaçlarında, özlemlerim dolaşırken,
Görünmez karanlıklar giyer tenine, suskun çığlıklarım patlar…
Art arda dinmeyen gözlerin bakışlarında, sitemin dokunuşu hissedilir,
Yüreğin kafesinden özgürce kanatlanıp, sanki havai fişek olur rengârenk
Görüntülerinde kaybolur bir an, siyah döşenir yine göğe…
Ve yüklü bulutlarda ağlayan hüzünler, dökülür toprağa,
Şimşekler patlar içimin karanlık köşelerinden, dinmez olur…

Oktay ÇEKAL
17.04.2012-12.04