Dinmeyen Özleyiş Şiiri - Sevgi Uz

Taşranın tozlu dar yollarında
Renk renk çiçek açmış dallar altında
Beraber yürüdüğümüz günleri anımsıyorum
Ne dağları kaldı, ne bayırları aşamadığımız
Kekik kokulu kırlarında koşuştuğumuz

İlk karşılaştığımız gün gelir aklıma ''okulun bahçesi''
Sen merdivenlerine oturmuşsun, ben o söğüdün altına
Saatlerce bakışmıştık hiç konuşmaksızın
Ne kadar hoşuma gitmişti, ne gülmüştüm
Sende anımsıyor musun hala?
Baktığını fark ettirmemek için
Göz göze geldiğimizde bakışlarını kaçırırdın
Pek çok kere yakalamıştım seni suç üstü
Açıklamak için ne kadar zorlanırdın
Uğraştıkça iyice karıştırır daha gülünç olurdun
Ama senin her halin güzeldi
En çok da bu hoşuma giderdi.
Aheste yürüyüşün, kendinden emin adımların
Sana ayrı bir özellik katıyordu
Güzel gözlerine baktığım zaman
Gözlerim kamaşırdı...

Sende anımsıyor musun hala?
Akşamın gelişini iple çekerdik
O akşam ki! Sessizliğinde,
Çağlayan suyun akışını
Oynaştıkça;
Renk cümbüşü yaratan balıkların kıvrak raksını
Birlikte seyrederdik...

Sonra, vedalaştığımız gün gelir aklıma
Nereden çıkmıştı bu ayrılık?
Neden ayrılmamız gerekiyordu?
O kara tren aldı götürdü seni
Arkasında simsiyah dumanlar bırakarak
Yalnız;
Gözlerinden iki damla yaş süzüldüğünü anımsıyorum
Seni daha önce hiç ağlarken görmemiştim
Biliyordun, biliyordun ve fark ettirmek istemiyordun
Geri gelmeyeceğini biliyordun.
Ama bana söz vermiştin
''Bekle beni'' diyordun.
''O salkım söğüdün altında bekle''...

Bunca zaman geçti aradan
Ne sen geldin, ne yaşadığına dair bir haber
Gönül aldırmıyor geçen yıllara
Bekliyorum yinede dinmeyen özleyişle
Salkım söğütler altında...

8 Haziran 1994