Dinmeyen Keder Şiiri - Özkan Karadar

DİNMEYEN KEDER

Sessiz çığlıklar yükseliyordu sokaklardan,
Mühürlüydü kapılar, ışık vermiyordu lambalar.
Adeta fırtına öncesi sessizliği tasvir ediyordu şehirler,
İnsanlar suskun, hayvanlar suskun, dağ taş suskun…

Kimse bilmiyordu nedeni
Sanki asırlar olmuştu hayatın rengi gideli
Pek çoğu düşündü, bulamadı çare,
Sordular umarsızca nasıl geldik bu hale,

Görmediler, duymadılar, konuşmadılar uzun yıllarca,
Belki insan değil ama maymun oldular kurnazca.
Hesapları tutmadı pişman oldular
Vicdandı mahkeme mahkum oldular.

Ne yüzler eskidi ne de mekanlar,
Hep aynıydı kibir maskesini takanlar,
Nice şahlar, padişahlar, sultanlar onlar bile yenemedi kaderi,
Kabullendi çaresiz dinmeyen kederi.

Özkan KARADAR