Dinlerim İstanbul Şiiri - Rukiye Öztaş

Ne zaman seni anlatmak istesem
Kelimeler yetersiz kalıp
Nokta koymak zorlaşıyor.
Ne zaman seni düşünsem içim ürperiyor

Ama bir çıkar yol buldum sonunda
Sabah erkenden
Daha martıların uyanmadan
Simitçilerin ve midyecilerin yola düşmeden
Kız kulesi kucaklamadan doğan günü
Sana geleceğim
Elimde bakire bir kağıt
Dili sivri bir kalemle

Sen kendin anlat İstanbul
Meydanlarındaki kavgalarını
Aşklarını
Sokaklarındaki köşe kapmacalarını

Sultanahmet’i, Topkapı’yı, Ayasofya’yı, Surlarını...
Haliç’i, Adaları, Eyüp Sultan’ı...
Dua bekleyenlere evliyalarını anlat İstanbul

Senin uğruna verilen savaşları
Boynuna taktığın köprüleri anlat ışıl ışıl
Anadolusuz, Avrupasız boğazından bir lokma ekmek geçmeyeceğini

Sokak çocukları kadar kirli
Sokak çocukları kadar öfkeli bakan
Ama hep affeden yüreğini anlat

Gülhane Parkında adına şarkılar yazılan ceviz ağacını
Nakış nakış yalılarını anlat deniz kenarında

Bugünü anlat dünden anlamayanlara
Dünü anlat bugünü yaşamayanlara
Masmavi gözlerinin geceleri nasıl karardığını
Ekmek kavgasında olanların
Seni tuz kadar sevdiklerini anlat

Yarım kalan tüm aşkları anlat İstanbul
Benimkini de
Bir gün kavuşmak nasip olursa
Balıklar sıkılırsa denizden ve girerse ekmek arasına
Sallanan sandallarda bana anlat tüm yaşadıklarını

Ölülerini İstanbul
Ölülerini anlat
Kaldırım taşlarını eskiten
Onuru, çalışmayı, sevgiyi yaşayan ve öğreten
Onuru, çalışmayı, sevgiyi hiç görmeyen ölülerini anlat
Haliçten aldığı altın tozlarıyla
Adını tarihe yazdıran ölülerini

Saçlarına düşen aklarla nasıl büyüleyici olduğunu
Öfkenin sahildeki kayalardan nasıl çıktığını anlat İstanbul
Rüzgarın elleri seni okşadığı vakit
En güzel Anadolu kızlarıyla birlikte söylediğin türküleri anlat

Akardı dertlerin meydan çeşmelerinden
Gemi sirenleriyle haykırırdın dünyaya
Kimse bilmez acılarını mutluluklarını
Sana gönül vermeyen
Senin gönlünü vermediğin kimse bilmez
Anlat kendini İstanbul

(Kahramanmaraş -Nisan-2005)