Dinlen Artık İstanbul Şiiri - Fatma Saylak

Ört üstümü uyandırma beni,
Dalgalanıyorum zaten şu sıralar hayatta.
Demirlerse yüreğin, bir gün bir kenara,
Senide almaya geleceğim İstanbul,ağlama!
Sızlıyorsa yüreğin, çok yolcu uğurladıysan,yalnızlığınla,
Hep gidenler geri gelseydi, gelenlere yer kalmazdı burada.
Ne varsa sende var,kaç asır geçti hala ayakta gibisin,
Boşuna ölmeye kalkma,gömülecek kadar küçük değilsin.
Karanlık yalnızlığınla birleşince,öyle hüzün kokuyorsun ki,
Sanki hatıraların canlanıyor,etrafa saçıyorsun her birini.
Bir zaman tünelinde,ikimizde yalnızız.
Nereye gidiyoruz İstanbul gökteki yıldızlarsız?
Haydi gülümse yalnızlığına,bir fotoğrafını çekeyim.
Bu yalnız akşamda İstanbul, senide yüreğime çizeyim.
Bir kuş olsam diyorum,göklerinde uçan,
Gelip her mevsim yüreğine konsam.
Dostun yalnızlıkmış diyorlar,geçenlerde duydum,
Dost sanma kimseyi o da çeker gider İstanbulum.
Kaderini yere serdin, ellerin kelepçeli olduğu halde,
O zaman niye pes ediyorsun İstanbulum,yoksa ölüm mü peşinde.
İki yoldaş gidiyoruz,sırtımızda anılar,
Bitmek bilmiyor ne yol ne de acılar.
Şöyle içten baksaydım yüzüne, anlardım seni o zaman
O kadar derinlerine inemedim İstanbul,
Çünkü yüzünde görünmüyordu, ne bir çizgi,ne bir yaran.
Nasıl asırlarca bu kadar genç ve güzel kalabildin?
Ben daha yirmisinde hayata ve herşeye yenildim.
Güneşin eskimemiş ayın aynı parlaklıkta,
Yıldızların daha bir güzel,
Nasıl ayakta kaldın söylesene asırlarca?
Yoksa içinden mi yaşıyorsun acılarını,
Teselli edemem o zaman seni ve yalnızlığını.
Asırlarca omzunda ne kadar yük taşıdın,
Dinlen artık İstanbul,bu senin de hakkın!