Dinle! Heran İnlemekte Bu Ney!

Asırlar öncesinden ötere bir tufan kopmuştu
Bir vaveyla dumanı içinde dünya hissizken, sensizken Efendim!
Bir manşet düştü dünya gündemine
Gel! Diyordu, kim olursan, ne olursan ol gel
İçinde kopan tufanla, günahtan dağ dağ olmuş yükseklikleriyle gel!
Bir yandan Yunusum sev diyordu yaratılmışlıktan ötürü
Bir yandan sen gel diyordun, pişmansan, sığınacak kapı arıyorsan
Hiç kapanmayacak bir kapının eşiğinde, uzatmıştı n elini
Tutmak için koşmak değil, anlamak gerekti

Savaşın, ölümün ve kinin sürmanşetinden beslenen dünyada
Peygamberden yetim, adaletten öksüz kaldığında
Çaresizliğin içinde, düşmüşken hem de, bir el aradığında
Açtığında, tövbe diye ellerini semaya Rabbine sığındığında
Kabul eder diye bekleyen ruhların yetişti imdadına Hz.Peygamberim
Unutmuşken insanlar imdat istemeyi, hatırlattı Hz.Mevlana

Bir medeniyet yüksekliğinden yazıyorum
Adını ve tarihini her an ve her zaman koyabileceğim bir büyüklükten
İhtiyaçlarımızın, beklentilerimizin içinden seslenirken, bekliyorum
Sevgi ve hoşgörünün yamaçlarında yetişen çiçeklerin öksüzlüğünden
Aramızda bizden biri olarak gezen cümleleriyle Mevlana’ya bakıyorum
Haatırlatırken tevbe etmeyi, miras kalmışken Hz.Rasulden
Ben mirasımı istiyorum!
Eskilerden kalan değil, eskidikçe istikbale doğan insandan bahsediyorum
Ne için yaşadığını bilene öğüt tadında, beyit kıvamında, bağırıyorum
Ey insan, seni sadece sen olduğun için seviyorum!

Anadolum! İçinde anaların vatan evlatlarının yaşadığı
Dünyaya sevmeyi ve hoş görmeyi öğretenlerin aşığı
Mevlana’dan yazıyorum, okuyup, yaşamak için sebep bulmak adına
Nüktelerin ışığı, hikayelerin naifliği dört bir yanı sardığında
Bağırıyorum, sevin birbirinizi! Sebepsiz ve yaratılmışlıktan ötürü

Kah Yunus oluyorum, köy köy dolaşıp
Kah Mevlana oluyorum, zamanları aşıp
Küçük dünyalarda koca koca adımlar atıp, bağırıyorum!
Çağırın beni ey zamansız yalvarmalar, çağırın ey çağımın hasta ruhları
Düşmanına bile mertçe bakan insanlar, tövbesini bozup pişman olanlar
Ben sizi arıyorum!

Geceler nede uzun, gündüzler nede evhamlı Rabbim!
Sevmek ne zor, hoş görmek ne de zahmetli
İçinde dünyalar dönen dervişlerim,
Bir taze ney sesinden, bir mazlumu dinlemek
Şems ile aşkın içinden
yürümek ateşte, kor kor üşümek
ne geriye dönmek, ne zalime eğilmek

Bozguncu yüreklerin, isyankâr bilgilerin, kutsal bir beldenin içinde duruyordun
Kimden öğrenmiştin sahi! Bu denli sevmeyi, hoş görmeyi
Bir elin uzanıyordu batıya, bir diğeri doğuya uzanmışken kolun
Her dem öğretmek her dem yaşatmak hoş görmeyi, sevgiyi
Kim anlatmıştı yaşarken savaştan nefret etmeyi
Mevlana bir coşkudur, bir efsundur dolaşır durur
En merhametli olması gereken anımızda, önümüzdeki ışık odur
Her dost Şems değildir, her el onun eli değil
Allah ise yolu, Peygamberse kılavuzu Mesnevi bir od’dur
Yakar alemin merkezinde serseri dönen her gezegeni
Çırası aşk, boyası aşk, sevgisi aşktandır onun

Yandıkça var olurken, yokluğunda varlığa hacet mi kalır ki
Söyle ey gece, gündüz senden çok mu yanmış ki
Nur onun, kalem onun, vuslat onun demek ki
Şeb-i vuslatına ermek için ölmek mi gerekli!

Elimi alın, bırakmayın başımı bedenimde
Dahi dönmek denir buna kâh evrende, kah semazende
Düşlerimi süsleyen her tebessümünde
Konya’da, Kayseri’de, Mekke’de Medine’de
Bir dünya kurulur
Hocası kalkar Tirmizi Burhaneddin Kayseri’dendir
Kabe’de tavaf eden her hacı bir semazen
Mescid-i nebevi üzerinde dönen kuşlar bizdendir

Gel! diyen, bağırmadan, tebessümle
Ne olursan gel! Ne olmak istemiyorsan gel
Ne olacağını bilmiyorsan gel!
Ama gel! Yeter ki gel! Yan sende aşkına Hüdanın
Yok ol bu yolda, dost bil elini Evliyanın
Bırakma ki Allah olsun sevdalın.