Vatandan ayrılalı iki yıl kadar olmuştu.Bir ikindi vakti çocuklarımız,
-Parka gidelim. Diye, tutturdular.
Park dedikleri yer; hem çocuklar için oyun alanı hemde büyüklerin ve çocukların spor yapacağı geniş bir mekandı.Göz alabildiğine yeşil bir saha.Türk arkadaşım ve ben çocukları yanımıza alıp, yürüyerek oyun alanının yolunu tuttuk.Güle oynaya, çocuklarla parka vardık.Çocuklarımız sevinçle koşuştular, salıncaklara...Onlar sallanırken, bizde arkadaşım ile daldık sohbete.Hep özlemimiz Türkiyemiz.Konumuz Türkiye...Hasretlik buram buram, burnumuzun direğini sızlatıyor.Türkiyem...Türkiyem....
-Şimdi Türkiye de olsak, şöyle yapardık, böyle yapardık, muhabbetleri sürüp gidiyor...
Çocuklar çok mutlu.Oyun alanı onlar için bulunmaz bir nimet.Ha bir oraya, ha bir buraya koşuşturup enerjilerini sarfediyorlar.Bizde hem sohbet edip hemde gözlerimizle onları takip ediyoruz.Park alabildiğine kalabalık.Futbol,basketbol vs...insanlar gurup olmuş çeşitli oyunlar oynuyorlar.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
