Yine aylardan Kasım
Günlerden perişanlık
Saatler bir sen bir ben
Vakit yine hüzün
Kalmadı aklımda
Ne sesin nede yüzün
Çok oldu, bugün günlerden ne?
Hangi aydayız? ayın kaçı?
Takip etmiyorum..
Anı yaşıyorum uzun zamandır..
Gece yastığa başımı koydugumda,
Dua ediyorum..
Yine kasvetli bir hava..
İçim içime sığmıyor..
Gönlüm darda, aklımsa firarda..
Gözlerim, hep seni aramakda..
Ve yine sen yoksun yanımda..
Oysa ne kadar da mutluyduk seninle.
ARTIK VAKİT VUSLATTIR
Bugün bir yaprak daha,
Düştü hayat ağacından.
Hazan mevsimi gibi,
Bir bir dökülüyor dalından,
Bir kitabın önsözü gibiydi gelişin,
Kısa ve net,
Ama bilmezdim,
Bazen en kısa cümlelerin
En uzun hikâyelere kapı açtığını.
Senden önce kelimelerim
Bizden olmaz demiştim sana,
Üzülürsün, üzerim seni dedim.
Dinlemedin beni, anlamadın;
“Seviyorum,” dedin,
“Vazgeçmem,” dedin.
Gözlerin hep hüzünlü bakıyor dedi...
Gülümserken bile mi? dedim
Evet, gülümserken bile dedi...
Her ne kadar gizlemeye çalışsam da,
Hüznüm her halükarda,
Gözlerimden okunuyor gibiydi...
Attığım her adımda
ölümün kokusu var sanki...
Aldığım nefes,dünya yalan,
birbirine gülümseyen sahte yüzlerin
ardında ki karanlık,
insanlar, sözler,hepsi yalan...
Hüzn-ü Gece
Gece, yavaşça çöker omuzlarıma,
adı konmamış bir yorgunluk gibi.
Sokaklar susar, pencereler unutur,
kalbim hatırlamaktan vazgeçemez seni.
İnsan hep özler…
Daha yürümeyi öğrenmeden başlar belki,
Bir sesten, bir kucaktan eksilerek.
Zaman, kalbin içine yavaşça yerleşir,
Ve ilk yara, adı konmadan açılır.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!