Dilsizim benim Şiiri - Cüneyt Temir

Ben bir dilsiz bilirim,
Boğazına nice sözü düğüm yapıp asan,
Boğuk seslere hayatını adayan,
En büyük sesler içinde,
Terk edilmiş köyler gibi duran.
Nice şiirler kalmış içinde,
Çok sayfa yırtmış denizde ki mehtaba.
Mehtaba bağırmış, duymamış.
Figan etmeye hasret bir dilsiz bilirim ben.
Duygularını söylemeye dili yetmeyen.
Sevgilisine açılamamış bir türlü.
Anlamamış kız.
Gitmiş en köhne limana bağlamış gemisini.
Vapur seslerine hasret kalmış bizim dilsiz.
Halat gıcırtılarına, martı çığlıklarına.
Kayalıkları tokatlayan dalga seslerine.

Ben bir dilsiz bilirim kendim gibi,
Cümlelerin dilini kerpeten ile söken.
Onları yeşil gözlere yükleyen.
Dilsizim benim.
Dünyayı bir zar gibi sallayıp,
Duvarlara vuran bir dilsiz bilirim ben.
Bir gün bir masada çıktı ağzından bir kaç kelime.
'okudukların benim, ne gerek var benden dinlemeye'