Dilsiz Sevda Şiiri - Nurşen Alıcıer

Aklından büyük hayatlar geçerken,
Yüreğinde kanayan dar zamanlardı
Hep küçük geliyordu iri gövdesine mutluluk
Korkuyordu ellerini tutmaya
Sanıyordu ki
Acıyacak bedeni
Sanıyordu ki
Kırılacak o gül kurusu eller

O kocaman bedeni
Minnacık yüreğinin altında ölüyordu yavaş yavaş
Gök gürlese sesine değmezdi artık
Yağmur yağsa ıslatmazdı
O kocaman bir adamdı
O adam gibi adamdı
Ayak seslerinin altında ezilen gece
Şimdi gözlerinin değdiği yerde kanıyordu
Gece büyüdükçe büyüdü
Doluverdi yüreği
Dağ taş toprak ne varsa
Bir nehir üzerinden geçiverdi
Bir dağ başına yıkıldı sonra
O kocaman adam
O adam gibi adam
Ağlıyordu

Dilsiz bir sevdayı bestelerken
Notasız kaldı yüreği
Ansızın bir parça ateş düşüverdi
Gözlerinden dudaklarına
Küçüldükçe küçüldü
Eğdi başını
Küflü bir nefes aldı yüreğinden sonra

Sesine ses değmeyecekti biliyordu
Ama yine de ilk kez serbest bırakıp yüreğini
Uçurdu sevdiğinin yoluna
Gitme dedi
Gitme!
Gidersen ayak izlerinde ölürüm
Gölgene bulaşır gözlerim
Kör olurum
Gidersen bir daha ölürüm
Bir daha!
Seni an be an severken ölmek kadar ölürüm
Gitme, dedi
Gitme!

29.03.2007