Dilsiz Rüzgar Şiiri - Harun Tolga Peker

Büyüdüm...
Aslında büyüdüğümü sandım
Paslanmış salıncağın üzerinde
Rüzgar saçlarımı yalarken,
Bir sigara yaktım..

Yürümeyi ilk öğrendiğim de
Annemin elini bırakıp
Kapını kolları ile tanıştım
Soğuktular,
Kimsesiz kalmış bir çocuğun
Kimsesiz çocuklar tarafından dışlanması gibiydi...
Bir şişe tiner aldım..

Yerden yüksek oynarken kaybettim
Bütün dostlarımı,
Uzun boylu olduğumdan hep
Alçakta kaldım,
Onlar hep yüksekte,
Hep alçak kaldı...

Göremediklerim kadar kalabalıktı
İçim,
Gördüklerim kadar yalnız,
Ben kör ebeydim,
Hayat gözlerime bağlanmış oyalı bir çember,
Su sızdıracak deliklerden
Yakalıyordum mutluluğu,
Hüzün her seferinde kepçe kepçe
Konuyor tabağıma,
Ben her yaş günümde aç kalıyordum...

Sevdim...
Sevdiğimi sanmadım,
Sevdim...
Saçlarına zeytin ağacı ekmiş,
Gülüşleri süt kadar beyaz,
Gözleri panayır alanı gibi sesli,
Elleri pamuk tarlası,
Göz yaşlarında demokrasi olan,
Bir kadını...

Korktum,
Olur da bir gün başka bir şehri sever
Başka bir adama vurulur
Göçüp gider diye,
Çünkü melekler özgürlüğü seviyordu,
Bende cesurdum,
Gurursuzdum
Aşka karşı,
Hala bir paket sigaram vardı,
Şarjöründe altı mermisi kalmış bir tabancam da...

Gitmeyeceğini biliyordum,
Bir tek onun kalacağını da.
Çünkü aşk yaşanırken;
Yalın ayaklar ile yaşanıyordu,
Ve hiç kimse bile bile
Cam kırıklarına basmak istemezdi...