Yetim bir çocuğun hüznüyle gülümserdi yüzün. Dudaklarının kenarında hep ahengini görürdüm, çetin ve ertelenmiş hayallerinin. Bir an için gözlerine daldığında gözlerim, kendimi senin yanında bulurdum yaşadığın o şehirde. O şehir seni bana yakınlaştırırdı. O şehirde seni benden alanlar yaşardı.
Ne zaman başını omzuma yaslasan, içimde bir yerlerde hep bir şeyler kopardı. Sana hissettirmeden silerdim gözyaşlarımı. Bazen de hissederdin. Sonra hüzünlü gözlerinle gözlerime bakıp, ağlama ne olur, ağlama derdin. Şimdi kurutulmuş gözyaşları saklıyorum siyah beyaz fotoğraflarında bu aşkın. Bir yanım seninle şimdi. Diğer yanım senden uzak bir şehirde, seni benden alanlara inat bu hüzzamlı satırları yazıyor. Dualarım senin için, bütün iyi dileklerim, eğreti gülüşlerim, zamansız susuşlarım ve sensizken hiçbir kıymeti olmayan gözyaşlarım. Hepsi senin için…
Sana uzun bir aradan sonra yazıyorum bunları. Benim içimde hala yaşadığını bilmelisin diye. Yazdıklarımı sana bir arkadaşım ulaştıracak. Umarım okumadan yırtmazsın bu kıymetsiz satırlarımı. Hani bir zamanlar senin çok sevdiğin saçlarım vardı ya! Yok artık. Hepsi döküldü tutam tutam. Kirpiklerimi de kaybettim ardından. Sadece gözlerim yitirmedi anlamını, onları da seni görüp, beğenip, aşık oldular diye saklıyorum bu hastalıklı hayatımda. Ama farkındayım onları da kaybedeceğim yakında.
Seni üzmek istemiyorum aslında. Nasılsa duyacaksın. Ama ben, benden duymanı istedim. Beni tüketen bu hastalığı. Doktorlar moralimi yüksek tutarsam iyileşeceğimi söyleyip teselli veriyorlar. Oysa onların bilmediği bir şey var. Ben yoruldum artık bu dünyadan. Nefes almak acı veriyor bana. Yaşadığım bu tek taraflı sevdayı bitirmek için katlanıyorum bu acıya. Seni suçlamadım hiçbir zaman. Sen gitmek zorunda olduğun için gittin. Bana ise kalmak düştü. Ve öylece kalakaldım ardından.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta