Dilsiz Dost Şiiri - Orhan Gülaçar

İnsanları unutmam imkansız!
Hepsini çok iyi hatırlıyorum .
Beni terk edilme duygusuyla tanıştırdılar.
Kendilerinden çok uzak yerlere bıraktılar ..
Yabancı olduğum o yerlerde
Bir yudum su vermeyip kovdular.
Bazıları iyiydi.
Karnımı doyurup başımı okşadılar.
Dükkanlarının önlerinde
Mahallelerinden kovmadan yaşattılar.
Dünyalık ve sonsuzluk ;
Yalansız gözlerim,
Sadık karakterlerim,
Dikilen kulaklarım,
Salladığım kuyruğumdan ibaret.
Kötü ve iyi her canlıya mahsus.
Sömürülenler de açılar da ve mahkumlarda söz hakkı olmaz.
Bıraktım talihimi ellerine
Tombala çeker gibi beni yakalayacaklar .
Ya canım gidecek!
Ya da önüme bir tas su ,
Bir kap yemek veren insan evladı gelecek.