Dilsiz Dost Şiiri - Orhan Gülaçar

İnsanları unutmam imkansız!
Hepsini çok iyi hatırlıyorum .
Beni terk edilme duygusuyla tanıştırdılar.
Kendilerinden çok uzak yerlere bıraktılar ..
Yabancı olduğum o yerlerde
Bir yudum su vermeyip kovdular.
Bazıları iyiydi.
Dükkanlarının önlerinde
Mahallelerinden kovmadan yaşattılar.
Karnımı doyurup başımı okşadılar.
Dünyalık ve sonsuzluk ;
Yalansız gözlerim,
Sadık karakterlerim,
Dikilen kulaklarım,
Salladığım kuyruğumdan ibaret.
Kötü ve iyi her canlıya mahsus.
Sömürülenlerin karnı aç olanların ve mahkumlarda söz hakkı olmaz.
Bıraktım talihimi ellerine ...
Tombala çeker gibi beni yakalayacaklar .
İşlerine gelirsem yanlarında tutacaklar ...
İşlerine yaramazsam bir barınağa kapatacaklar
Ya canım gidecek !
Ya da önüme bir tas su bir kap yemek veren
İnsan evladı çıkacak .