Dilsiz Bir Akşam Şiiri - Kenan Ziya Akbaba

Kırık kalemim
Gezinirken kağıdın üzerinde
Anlamsızca
Gözlerim vuslata dalar
Ama sen yoksun

Suskun mürekkep dökülür içime,
Harflere sığmaz gecenin yükü
Bir rüyanın kıyısında unutulmuş
Boş bir sandal gibi salınırım sensizliğe

Zaman, paslı bir makas gibi
Kesiyor hatıraların iplerini
Adın, rüzgârda savrulan bir tül
Ne kadar uzansam, dokunamam

Gölgen düşer duvarlarıma
Soğuk, titrek ve tarifsiz
Sesin yankı değil artık
Bir çığlığın içine gömülü fısıltı

Bir cam kırığı gibi saplanır akşam,
Gözbebeklerimde çoğalan yokluk
Ne ellerin ne sesin var artık
Sadece suskunluğun içindeki uçurum

Uykuya direnirim her gece,
Rüyalar da senin kadar suskun
Bir ismin unuttuğu yankıyım
Bir gülüşün hatırlamadığı yüz