Dilsiz Şiiri - Beria Öztürk

Dilsiz

Sözlerin bittiği yerde gözler konuşurmuş
Ama bizde gözler hep dilsiz kaldı

Cümlelere sığdıramadığımız duygularımızı o yüzden hiç hissettiremiyorduk birbirimize
Birşey söylemek istediğimizde, ama söylüyemediğimizde sitemle yere bakardık...

Kuşluk vaktinde öten bülbül gibi bile olamadık
İçimizden geçenleri söylüyemedik
Birbirimizden habersiz kaldık
Sustukca sustuk...
Artık cümlelere dökecek o sözler bile kalmayıncaya kadar...

Artık sen yoksun...
Soğuk bir sonbahar gecesi ömür ağacından düşen yapraklar bitiyordu
Veda zamanıydı...

Dudaklarımı kapalı tutan kilit açılıyordu yavaş yavaş...
‘Seni Seviyorum. Beni bırakma! ’ demeye hazırlanıyordum.
Ama sende daha da hızlı açıldı kilitler.
Azrail’in gelişi kilitleri bile söküyormuş meğer
Bana hem yaşlı gözlerinde sitem ediyordun, hemde ‘ Benle Neden Konuşmadın? ’ soruyordun
‘Hayır! Senle konuştum! Sana okadar çok şeyler diyordum ki içim içim...
Ama şu kahrolasıca cümleler çıkmıyordu ağızdan. Aslında hiç diyemediysemde seni canımdan çok seviyordum. Senin yanımda oluşun bile beni mutluluktan gözyaşlarına boğuyordu! ’
Diyecektim sana, ama beni tek duyan kollarımda tuttuğum o ruhsuz bedendi

SENİ SEVİYORUM!
SENİ SEVİYORUM!
SENİ SEVİYORUM!

Diye çınlıyordu yağmurlu soğuk sonbahar sokağında.
Herkes şaşkın şaşkın bana bakıyordu,
Ama asıl duyacak kişi gözleri kapalı, kulakları sağır yatıyordu ellerimde...
Dediklerimden tamamen habersiz...
Dilim nihayet çözülmüşti.
Ama yaşadığım her dilsiz saniye için gözyaşları döküyordum artık sonuna kadar...