Dilşikest Şiiri - Orhan Özsoy

Güzün solgun rüzgarı Kıyılara savurur seni,
Kaybedersin,
Saçlarında gezinen papatya kokulu rengini
Gitmek istersin bilirim…
Elimden ne gelir ki, ne yelkenlerim var, ne denizlerim…
Götüremem seni istediğin uzaklığa
Yakın bile uzaktır gitmek varsa sonunda…
Gökyüzü bugün sen gibidir sanki…
Unutmuş açık mavi elbise giymeyi,
Renk atmış Gri abasıyla,
sarınıp oturuyor karşımda,
Unuttuklarımı hatırlatıyor senin yaptığın gibi.

Sen unutmazdın ben gibi
Hatırlanması gereken bir şeyi,
Benim unutkanlığım herkesçe malum iken,
Şimdilerde “unutamamak” hep başa bela…
Hep bir taraftan yaralıyor beni…

“Dilşıkest” derdi bir dostum…
Bana yakışırmış bu isim
Giydiğimde üzerime tam otururmuş,
Çıkaramadım giydiğim günden beri.
Kaç mevsimdir dilşıkestim yok çaresi …

Güzün soğuk bakışı üşütüyor seni,
Vazgeçersin,
Kış kapının tokmağına dokunurken kardan elleriyle
Eskiden kalma bir bavulla yollara düşmekten.
Gitmek istersin bilirim…
Seni götürebilirim, gideceğin yolun sonsuzuna dek,
Rüzgardan saçlarım
Denizden gözlerim
Gelebilir seninle,
Ama gitme…