Dilrübâ. Şiiri - Nurdane Diken

Bu nasıl dünya böyle, eller kimin cebinde,
Yeminler kâr etmiyor, yerlerde sürünüyor.
Sadakât buz tutmuş da, erimekte kabında,
Tozu duman kaplamış, nefrete bürünüyor.

Kimin hatırı kimde, bir söylesen de bilsem,
Atılan çamurları, hangi kalemle silsem.
Ahde vefayı bulsam, zalimden onu alsam,
Yüreği hırs kaplamış, nefrete bürünüyor.

Biriyle hayat kurmuş, öteye göz atıyor,
İçinde hiç sevgi yok, kime caka satıyor.
Mangalda kül bırakmaz, iğne gibi batıyor,
İnsanı kin kaplamış, nefrete bürünüyor.

Yaptığın bu nedir ki? götüreceğin ne ki?
İki metre değil mi? yatacağın yer o ki!
Unuttun o tarafı, satacağın bu bil ki!
Kalbi şüphe kaplamış, nefrete bürünüyor.

Sarılırsın yalana, dilde Allah zikirdir,
Bu nasıl bir illettir, bu nasıl bir fikirdir.
Allah aşkı olmayan, gönülce de fakirdir,
İnançsızlık kaplamış, nefrete bürünüyor.

Yıkma gönül köşkünü, yaptığın büyük günâh,
Atma iftirayı sen, alırsın inan bin ah.
Hiç uğraşma boşuna, olamazsın sen bir şah,
Saygısızlık kaplamış, nefrete bürünüyor.

Âzâr-ı hezar ettim, âşüb-i devran oldun,
Yaptın rüsva-yı devran, eseflere bil saldın.
Hasûdiydi duygular, şaibeyle sen kaldın,
Sevgisizlik kaplamış, nefrete bürünüyor.

Sevgi saygı atadan, bize mirastır kalan,
Peri nasıl yaşasın, aşk olmuştur bir talan.
İnsanlık unutulmuş, gerisi hep bir yalan,
Kurdu, duman kaplamış, nefrete bürünüyor...

27.05-07-17.10-İst...