Dilruba Şiiri - Kaan Kapgan

En çok elinden alınana
En çok zamansız bulunana
İnsan hep uzaklara
İnsan hep yasaklara

Ben sensizliğin sevdasına
Yokluğunun edasına.
Kimse seni bana sormayacak
Acıtanın acınacak hali kalmıyor Dilruba.
Hayret ediyorum gördüklerime
Bir tenden alınan koku nasıl oluyor da başka bir teni zehirlemiyor?
Ciğerimde kubbesi tortulanıyor kederin
Bu denli nedameti kaldırmıyor yüreğim.
Başkasına güldüğünde çok utanıyorum,
Bana güzel gülmüyorsun ki öyle
Beni yanlış anlama,
Seni acıtınca dermanım kalmıyor yaşamaya.

Paslanmış mevsimde bana dönen talihin insafısın sandım.
Dilruba ben seni kocaman bir hançerden sağ salim çıkardım.
Ama sen yerle bir etmişsin bütün şiirleri
Hiçbiri  bana seni yazmamış.
İnanmıyorum yaprakların bu bozulmuş hallerine
Turnaların göçüp gidişine
Liman içli içli fısıldıyor gözyaşlarını
Her liman bir gün kimsesiz mi kalır?
Umutları kanatlarında götürmüş turnalar,
Onları avlayan avcıların,
Ya midesinde ya cebinde etmişler bayramı.

Sense bana rüzgarın getirdiği hüzün
Pare pare aydınlanıyor yüzün
Taptaze gülüşünde gündüzün
Fersah fersah dalıyorum seraba
Helak olup düşüyorum türâba
Dizlerimde kenetlenmiş gök pençesi
Ayakların uzağımda sır gökçesi.
Yüz çizgilerin yollarıma vuran mehpare
Tutmayan dizlerime tek çare

Affın yok nazarımda
Kapatmışsın bana gönlünü
Yerle bir etsen beni ne çıkar
Tırnaklarınla kazısan özrünü
Kanın benim yüreğimden akar

Karakışımın altın Anka'sı
Saçlarımın beyaz halkası
Ufkuma yalazların serpilince
Dünyanın yarısını bize ayırıyor
Musa'nın yavuz asası.
Acıtanın acınacak hali kalmıyor Dilruba.

Kabil'in cana susamış sokaklarında kaybettim sanki seni
Bütün zehri damarlarında gezinen
Bir yılanın şehvetinden,
Bir kurşunun enkazına düştün
Sen enkazımdaki bengi düştün
Adeta bir kurtarıcı,  güneşin yeminli savaşçısı gibi çıkıp gelecektin.
Afgan çocukların sağ kalan hayallerinden gelecektin.
Ama sen söz verdin,
Enkazımın yöresinden geçmeyecektin.
Dilruba verdiğin sözü tut
Beni hiç düşünmeden unut.
Bana yaşatma güzel günleri
Sana kavuşursam ölümden çok korkarım Dilruba.
Halbuki korkarak yaşamak ne saçma
Nasıl kükrerse küçük bir kuş,
Ve biz onu cıvıldar sanırsak ,
Kimliği belirsiz afetlerle boğuşur tüylerinin altında.
Nerede şen şakrak sesler duysam
Karanlık yerlere giderim,  sevinçleri duymam ben.
Acının kahkası sağır ediyor Dilruba.

Bir anın hatrı kalmış kafamda,
Dilinin ucundan itiversen de kelimeleri
Hafızamın derisine işledim o malum şiiri.
Bi yanımla molozdan ibaret saydıysam da kendimi,
Hep bir yanım buz kesti sana karşı
Sen bende adım atacak yol bırakmadın
Ne yolunu düşlerim
Ne  yoluna düşerim.
Birçok şeyi itiraf edebilirim
Ya da kestiremiyorum kendimi.
Hangi söz söylenmelidir bilmiyorum
Hassas olduğum için özür dilesem senden,
Fazla mı acınası olurum acaba?
Özgür bir insan olmak isterdin hep
Ben seni, senin gülen sesini paylaşmak istemedim Dilruba.
Belki biraz yok etmek istedim
Belki de biraz yok ettim.
Ben seni senin gülen sesini paylaşmak istemedim.
Özgür bir insan olmak isterdin hep
Saldım seni sevda zindanımdan artık
Düştün hayranlık kundağından artık
Sende bana dair her şey kin.
Alelade birisine sunduğun bahçelerin
Dikenlerini yüreğimde taşıyorum.
Zehrimle kendimdem taşıyorum.
Ama hiçbir yere dökülmüyorum
Bir iplik parçasıyım kendi içimde
Öfkemin gömleğinden sökülmüyorum

Korkarak yaşamak ne saçma
Nasıl korkarak yaşarsın Dilruba?
Hangi söz söylenmelidir bilmiyorum.
Bazen gözlerin acır beklemekten
Ve sen uykuya daldığında perdelenir oyun.
Bazen oyunun sonunda beraber ölmeye rıza gösterir sevgin,
Hayat seni bin yıl ayrı yaşatır.
Biz bunu öğrendik seninle.
Buna rağmen gelmek istiyorsun,
Aklımın sınırlarına kaleler kuruyor çağrıların.
Bebek çıngırakları dikiyorsun surlarıma
Avını tanıyorsun Dilruba.
Ama sen söz verdin
Enkazımın yöresinden geçmeyecektin,
Dilruba verdiğin sözü tut
Beni hiç düşünmeden unut.