Dilrûba Şiiri - Ersin Karaca

Öz yurduma menfa uladın,
Gözlerinden dolayı,
Görmedin sen doluyu,
Hep yağmurda ıslandın.

Daima gülümseyen,
O resminde,
Arnavut çakısıdır bakışın,
Gözyaşımı yerinden çıkarıverir,
Seninde içinden,
Banyoda, ağlamak gelir,
Gözlerin ahizedir,
Fıskiye, sebil,
Ellerinde,
Lif, olur mendil,
Lakin izleri,
Silinmeyebilir,
Alışkanlığın kusar,
Öfkeni, susar,
Ela ela,
Dolu dolu akanların,
Gözyaşın değilde,
Damarımdan kanların.

Sanma ki,
Burda ben,
Güler, söyler, eğlenirim,
Yanaklarına yağdıkça gözsuyun,
Sancısı depreşir özsuyumun,
Bu ülke,
Yokluğunda sürgün yeridir,
Dildaden deli olur.

Unutamam yüzünü,
Ve o sağnak hüznü,
Gecemi aydınlatan,
Yanar çift kandil,
Dirliksiz gecelerde,
Dilsitan olur.

Ey!
Dilrûba,
Duy sesimi desem,
Duymaz da bilir,
Duysa da,
Duymazdan gelir,
Hıçkırıklar çekilir,
Salınır penceremde,
Sesizce donar gökler,
Dilim lâl olur.

Salınarak yine getirir,
Hasretin,
Serpilir gecelerime,
Yüzüme iner gölgen,
Ruha dilrûba olur.