Dilrûba Şiiri - Yavuz Doğan

(Tek dilrubâm Feride Ece`me...)

- İsmini bir dua gibi zikreyleyen dil benimdir… -

Bırak aksın gözyaşların, bırak kıskansın bulutlar
Nasıl olsa damla damla çağladığın sel benimdir.
Ne çıkar ki birer birer kırıldıysa tüm umutlar?
Haydi uzat ellerini, tutacağın el benimdir.

Önce kaldır bir başını, gökyüzünü seyret hele
Hüzün değil aşk yakışır gözlerinde açan güle.
Aldırma hiç, gün elini saçlarından çekse bile
Gül yüzünü perçemiyle süsleyecek tel benimdir.

Gölgesine aldırma hiç, akşamlar efkâr olsa da
Gecelere bin bir hasret rüyalara dert dolsa da
Hiç üzülme, kardelenler avuçlarında solsa da
Yanağını sevda ile okşayacak yel benimdir.

Bak ki gülsün gökkuşağı, gül ki açsın karanfiller
Duy ki çalsın sazendeler, sor ki sus pus olsun diller.
Bil ki eğer gülmüyorsan, kuşatılmış bütün iller
Ve Mecnun’un sevda diye sarıldığı çöl benimdir.

Var olduğun her yer cennet, yokluğun akla ziyandır
Bakışların Kız Kulesi, gamzelerin Aşiyan’dır.
Şahit olsun tüm yıldızlar, bil ki bu en son beyandır
Dilrûba’mın aşkı ile dolup taşan göl benimdir.

21.03.2008

Beylikdüzü