Dilleri Var Bizim Dile Benzemez

Bizim çocuklara
Gurbetçi diyorum.
Onlar diyor:
_Gastarbeiter.

Dedeniz diyorum. 
Onlar diyor:
_Nein, er ist Opa!

Ben baba diyorum. 
_Nein, Papa!

Ana? diyorum.
_Mama! 

Kurban olduğum..
_Bist du Opfer?

Türkiye? diyorum
_Ferien im Sommer. 

Diyorum toprağım.. 
_Hier im Garten!

Hasret yakıyor evladım.
_Was brennt papa?! 

Memleket gözümde tütüyor..
_Rauchts du doch nicht!

El kapılarında ciğer kebap oldu.
_Kebap-döner schmeckt sehr gut.

Ne söylüyorum ben?! 
_Was denn?

Yâ sâbıır!
_Zaabiiir?

Dilinizi eşekarısı soksun!
_Gibt’s doch nicht!

Hatır, gönül, hürmet? 
_Hallo und Tschüüs!

*
_Çüüüüüü bozeşek çüü!
İnatlık etme kımılda yörü
Tozlu dumanlı bizim ellere.
Çüü ırzı kırık namıssız meret 
Ulan  para  ulan  nâlet.

**
Yani ki bir çift lafın sırası geldi:
İpdi daldı Satılmışların Hurşit oğlu Halil Hafız
Sonra lafın iki yakasını toplayıp
Yağdı gürledi:

Kız höyüklü Hörü
Sen Köroğlu ben de Ayvaz
Burda gayri bizi sayan soran olmaz
Vatan matan tutup buralarda kalınmaz
Bitti şudur budur söndü gözümün feri
Bit pazarına düştü senin acer öteberi 
De haydi düş önüme kız sürmeli yörü
Hafız tükürdüğünü yalamaz
Bunu akılcaazına yaz:

Ben gidiyorum.