Diliruba Şiiri - İsmail Uysal

Sustuğun her anına iltifat etti kalbim
Rüzgarın bile sessiz olanını severim
Konuştun da ne oldu ayva mı nar mı açtı?
Sana bu ölümsüzlük hissi nerden bulaştı?

Diliruba gönlünü yara açmakla kaldın
Ne kazandın? Gönlüne yara açmakla kaldın

Haline yansın kuzu, kurt dişine kan değdi
Kurulmuş bin asırdır kardeş eliyle pusu
Dağıldı kehribar, taş iblise boyun eğdi
Tutuşan yüreklerde ateşi harladı su

Diliruba gecen kör, sabahın suda yandı
Nehirler gözyaşınla ıslandı, su da yandı

Uğurböceği ile baykuş aynı kafeste
Gününü taşa tuttu gecenin uğursuzu
Can çekişen bir serçe can buldu son nefeste
Dilsiz anlaşılır mı ekmeğin tadı tuzu?

Diliruba, konuştun diline yara değdi
Gönlündeki sadaktan her okun yara değdi

Güneşin doğuşunu izlerken seni andım
Adın geçince neden mavi hüzün kokuyor?
Ömrümden ömür geçti üç beş sene yaşlandım
Sanki biri hançeri ciğerime sokuyor

Diliruba açtığın her biri yaram kanıyor
İnsan onulmaza da bir umutla kanıyor

Sisli dağların ardı hayallerini çaldı
Ölenlerin ardından mendil sallayan çocuk
Günahına kim girdi, kimler ahını aldı
Onca kadın yaşarken anasız kalan çocuk

Diliriba, andıkça ve yandıkça yara sızlar
Der ki şair ne bilsin derdini yarasızlar.