Dilinden tutuşmak(!) Şiiri - Muammer Erkul

Sıyrıldım derinlerinden yalanların; yılanların derilerinden sıyrıldığı gibi! ..
.....
Geride kaldı herşey, dün gibi! .. Ama gün gibi, aşikârdı; seni sevdiğim! ..
Eyy, sevdiğim...
§
Ve, boyanmak ister gibi kanından, kınından çekilmişim; sana doğru! ..
Ama;
“Kendimle” savaşım! ..
.....
Kendim ile savaşım...
Benim, beennn; yenen de, yenilen de... Yerde yatan da paramparça, ve başımda dikilen de! ..
Benim, bennn; hem yaralarımı saran hekim, ve hem ağaçta yutkunan akbaba! ..
§
Bir gün “zaman” kurtulacak benden; öksürerek veya aksırarak... Artık, nefesine engel, ciğerine çengel olamayacağım! .. Çıkıvereceğim içinden sadece, sadece savrulacağım;
İçimde, senin de kalmanı umarak! ..
§
Dedim ya, sıyrıldım derinlerinden yalanların; yılanların derilerinden sıyrıldığı gibi! ..
Ama, “senden önce” sarıldım boynuma; cellatımın elindeki yağlı ip gibi! ..
Dedim ya; sen isen... Sen iken bile fetihlerin adresi;
Kavgalarım kendimle! ..
.....
Hadi, söyle bana biliyorsan; hem kaçıp hem kovalamak nasıl şey? ..
Biliyorsan söyle hadi; perişanlık ne demek kendi zaferlerinde? .. Veya, bir vahşi hayvan gibi; yakalamak ne demek kaçmaktaki kendini? ..
§
Ve “mekânlar” çatladı ayağımın altında; düşürmek için beni, zamanın karanlığına! ..
Dilimi tutuşturdum...
Dilimden yanıyorum... Dilimden... Aahhh, dilimden;
İçimde, sen! ..
§
Eyy, sevdiğim; “feda” mı bunun adı? ..
.....
Yani, bu karanlık tuzaklardan... Ve fırlatıldığımız uzaklardan... Senden ve benden geriye “ne kalacaksa” taşıyabilmek için... Yani, görebilmek için önümü; yakmışsam kendimi, dilimden; lambaların fitili gibi...