Dilindeki Yalan Şiiri - Havliye Ecer

Önce “ Güçlüyüm” diyorsun
Öyle ki içindeki acı,
Yüreğinin en gizli yerine saplanıyor
Kimseler görmesin diye…
Sonra gözler;
Onlar kalbin aynasıdır ya
Her şeyi anlatmaya hazır durumdalar
Ama dilindeki yalan
Onlara da sahte birer göz takıyor.
Yüzündeki sahte gülüşlerle
Güçlü olduğuna inanırsın, inandırırsın
Aslında “BEN GÜÇLÜYÜM” diyen insan
Hayatın en güçsüz insanlarındandır
Bunu biliyorsun.
Ah, neden kabul etmiyorsun?
Sende bunlardan birisin işte…

Günlerden bir gün her şeyden kaçarsın
Ama ya kendinden, içindekinden
Kaçabilir misin?
Hadi, içindekini bırak, bırak da
Uzaklaş oradan koşmaya başla
Kendin gibi serseri kaldırımlardan
İçindeki de geliyor farkında değil misin?
O an gözyaşların toprağı suluyordur
Hala da arsızlığın sürüyor bak
Kendince bahaneler arıyorsun
Öyleydi böyleydi diye…
Güçsüzlüğünün farkına vardığındaysa
Daha çok ağlarsın
“BEN BÖYLE DEĞİLDİM” dersin.
Eminim neden ağladığını da bilmiyorsun
Güçsüzlüğün için mi?
Yoksa güçsüzlüğünün farkında olduğun için mi?
Soruyorum hangisi
Bak yine cevap vermiyorsun…

HAVLİYE ECER
16.11.2007/CUMA