Dilindeki usturayı ne deli sevdim!
Sanki bir kutsal emanetti,
Dilinin ucunda gölgeme akan kanım.
İnandım kırmızının asaletine,
Gözyaşı silinesi güllerin,
Yüzüme gömdüm de dikenlerini,
Ellerine değil;
Adımlarına bağışladım efsunkâr iklimini..
Attığın her çizik kalbimde zümrüt!
Gövdesini kışlarımda öldüren ağaçlar,
Köklerini yorgun hasretime yasladı.
Yürüdüğün her yolda küskün güneşinle barışıp,
Aforoz ettiğin sevdamın,
Yüzündeki bulutlara aldırmadım.
Kalbime attığın her çiziği,
Zümrüt yeşilinin asaletinden sıyırmadan,
Dilinin ucundaki usturayı,
Ve
Ötüşlerini öptüğüm kuşlarının,
Gâvuru olduğum başının üstündeki gök-yüzünün,
Senin yüzünün asaletine bağışladım..
Bak şimdi elimde,
Canımda,
Gölgemde,
Dilindeki usturayı aratan,
Soluk benizli sarı bir yüz kaldı!
Bu şiir yarasının izinde,
Kırmızı asaletinde,
Zümrüdi yeşilinde,
En sarı haliyle,
Yarım kaldı! ! ! !
Kayıt Tarihi : 16.6.2009 06:22:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Biten, kimbilir belki de hiç olmamış,yaşanmamış,bir düşün,görüldüğü sanılan bir düşün ardından uyanılan kabusun adına.. Bir SEVDANIN adına! !
Sarı yaz...
Yeşil yaprak...
Bize düşen
Ekmek gibi, su gibi
Renkleri de eşit paşlaşmak.'
Bu gökyüzü bizim
Güneş, Ay, Yıldızlar ve hatta bulutlar da bizim.
Yani senin olduğu kadar benim
Benim olduğu kadar senin...
Bölmek yakışmaz bize gökkuşağının renklerini
Onlar
Bizim güneşimizin
Bizim su zerreciklerimizden yansıyan ışık demetleridir
Onlar
Gönlümüzün engin denizleridir
Ve onlar
Bizim güneşimizin umut izleridir.'
Haydar Bibinoğlu
TÜM YORUMLAR (3)