Dilin intizari kendine

Dilin İntizarı Kendine
Sorgulanıyorum içime işlemiş ayaz da gözlerinle
Yrtılmış ciğerim soluksuz kalmışım
Bir fenalık etmişim misali sorguda yüreğim
Göğsünde ayak izlerim var bilerek bıraktım

Sırtüstü yıkılmışım toprağa ağaç kıymığı gözlerin içimde
Omuriliğimi ikiye ayırmış elim ulaşmıyor yarama
İçime akıyor kanım zehirleyecek korkarım bedeni

Ah ah bir trenin vagonundayım yine pas tutmuş bedenimle
Tanrının kuluyuz lakin yasayla muktedir kıldık kendimizi
Namuslu insanlar için / yaşam için / çocuk ta korunsun diye

Atacağım en yüksek saydığım kaldırım taşından aşağı kendimi
Paralansın diye bu yürek
Kor bir demirle dağlayacağım ciğerimi bu gece
Bir daha bir daha sevmesin diye

İntizarım kendime dil dökecek zehrini kanımda boğulacağım
Hırıltılar çıkartarak bir ejder heybetiyle öleceğim
Dilin acısı kötü gelir kendine utanır yüzün yüzümden

Rahmettir gökten inen el değmedikçe ak pak eden bizi
Döllenmeye hazır polene can olur
Yeşerir çoğalır topraktan gelen bir demet gül sunar sana

Dilim bana
Ben toprağa
Toprak güle
Gül yüreğine
Ilık bir bahar yeli olur yüzünde sen pencerende ol yeter.

Kanber İhsan Öcel