Dilimin Ucu Yandı Şiiri - İsmail Uysal

Gecenin derdi ağır bu gece ey sevgili
Dolunay lacivert bir hüzün bıraktı göğe
Çok eskiden tanırım ben bu karanlık dili
Öyle ki kandan ağıt serpiştirir geceye
Çok eskiden tanırım ben bu karanlık eli

Güne merhaba diyen rüzgarı arıyorum
Bir bakışta gizlenmiş kırgın, sarı bir rüzgar
Yıldızları sayarak semayı tarıyorum
Nefessiz kalıyorum, yoksun, neredesin yar
Yokluğunda büyüyen boşluğu sarıyorum

Suskunluğuma verin, susmuşluğuma verin
Sessiz çığlıklarımın doğurduğu acıyı
Kalbime dokunmayın, sırtımı yere serin
Asın, çarmıha gerin ömrüme duacıyı
Günahlarımı, masum çocukluğuma verin

Bu karanlık dünyada bir ışık arıyorum
Gösterecek bir cift göz Gazze'deki yangını
İnsan mı, her yerde var; insanlık arıyorum
Ben kavgalar mazlumu, ben savaşlar yılgını
Ben yaramı bin yıldır tuz ile sarıyorum

Yüreğimi yakan şey dilimin ucundaydı
Dilimi törpüleyen sancılar doğurmuştum
Gözlerin gökyüzünü süsleyen dolunaydı
Bakıştaki manayı göğümde yoğurmuştum
Yüreğimi kan tuttu, dilimin ucu yandı

Çok eskiden tanırım ben bu karanlık eli
Öyle ki kandan ağıt serpiştirir geceye
Çok eskiden tanırım ben bu karanlık dili
Dolunay lacivert bir hüzün bıraktı göğe
Gecenin derdi ağır bu gece ey sevgili