Dilimi Dilsiz Kıldınız Şiiri - Resul Üstün

Darağacına Astım Şiirlerimi

Hasreti biten kırlangıcın yürek atışı kadar coşkulu,
Aşkını icraya düşüren bir pejmürde kadar tedirginim.
İnat olsun diye değil,
Darağacına mecburiyetten astım şiirlerimi.
Sevdalarına pranga vurulan bir coğrafyanın
“Lori Lori” ağıtıyım.
Çocuklarına savaş oyunları dayatılan
Yangınlardan geliyorum.
Şimdi durup dururken
Tarihin karanlık sayfalarına
Cellâdım olarak yazdırma kendini.
Sürgünlere sal,
Dağlara, taşlara çal,
Uçurumlardan at.
Yetmezse;
Şiirlerimin ayakları dibinde kıble taşı yap beni.

Hayatı dörtnala doludizgin yaşamak için
Yaşamak kadar ölmesini de bilmek gerek yâr!
Durup dururken ölmek,
Yoklara karışmak da yakışmaz ki be ciğerim.
Üstelik böyle kıyısından köşesinden,
Sevdayla hayata bağlanmışken…
Ve tüm sevdiklerini geride bırakarak gözü açık,
Yüreği elek gibi delik deşik…
Dayanmak inancın kutsallığında boy veren umuttur.
Geç olmadan
Alnının çatısından vurmak gerek uyuyan zamanı.
Mangal yüreğe gerek yok
Haklı bir kavganın neferi olmak için.
Yumruk kadar yürek de yeter,
Eğer şahdamarına
Sevdayla nakışlanmışsa künyeye kazılan namus…

Maviye kafa tutan kara bir gecede
Dolunayın aydınlık koynunda düş büyütmek zordur.
Bayraklaşmak için
Güneş tutulmasını beklemenin bir anlamı yok.
Gerektiğinde,
Göğsünü gere gere dayanacaksın kapısına zalimin.
Ve gözlerinin içine içine sokacaksın
Puştluktan peydahlanmış zulmünü.

Yüreğini gelişi güzel emanete bırakan serçenin
Tedirginliğini aşalı yıllar oldu.
Şimdi beyninde kurşun eriten dağlarımın
Ateşini harlamak var sırada.
Yüreğimde batımsız güneşler biriktirirken
Hangi eza,
Hangi ceza beni ayrı tutabilir ki
Uğruna şiirlerimi darağacına astığım düşlerimden.

Yangın yerinde boy verene sevdalanmak
Zordur, risk gerektirir.
Ölümün ta kendisidir
Güle uzanırken yüreği dikene kanatmak.
Hâlâ gözlerimin içine baka baka
Utanmazca sırıtabiliyorsa ihanet,
Toprak bir gün suratına ağız dolusu kusacaktır
Emdiği tüm kan kırmızıları.