Dilhun Şiiri - Kadir Arınç

Bakıyorum da bayatlıyor oksijen.

Kuru kapıların tokmaklarından esen,

Ziyareti unutmuş bir parça toz sen,

Kara çuval giymiş hasretine alerjen…

Hem ben,

Uyumuyorum…

Tavizim yok!

Rüyamın kursağında kaldın…

Uzandığımda,

Olurda aklımdan geçersen,

Mavi geceyi mahfedersen diye;

Küllük başımın ucuna müebbet.

Sağ elim yastık altına aldığım.

Duyguların sakatlansın karalarken solum,

Bak yine de beddua etmiyorum,

Gözlerine değdiğimde anlarsın sen…

Esaretime celallenip özgürlük gibi gelsen;

Tırnakları kırılmış tarağın sevdiği saçlarına,

Alaylı bakışından parmaklığa düşen yaşlarına,

Bir buse ki hayat sıfatına hayalden,

Ucundan görgüme dokunur kırarsın sen…

Dolanır susuzluğum ateşten eriyen biçime,

Bir şişeydin kapağını açamadığım sen!

Elim değmeden doldun kadehimin içine,

Usulca damladın son lokma gelmiçime;

Sonra zamanlar ayıyorum telaffuzsuz seçime,

Sonra geceler ağlıyor hep içim, içime…