Dilenci sandılar Şiiri - Vehbiye Yersel

Devamlı sokak kapısının eşiğine oturur,gidene gelen bakardım.küçüktüm Daha okula başlamamıştım.paraları da tanımıyordum.hepsinin adı 5 kuruştu benim için. 
 Parayı elime aldığım gibi,ana caddede Cemil amca vardı,leblebisi meşhurdu.ben devamlı kırık leblebi alırdım,çok geliyor diye,nohut taneleri ikiye ayrıldığı için çok görünüyordu.Amca bana 5 kuruşa leblebi verir misin derdim,adam beni tanıyordu,hemen hemen her gün ziyaret ederdim.ver bakayım parayı Şah amcanın kızı,elimdeki parayı verirdim,o zamanlar kese kağıdı filan yoktu.mendile veya ceplerimize korduk.aç bakayım ceplerini derdi.10 para ile kocaman 2 cebim dolardı,artanı da eteğime boşaltırdı.işte yine böyle bir gündü.leblebimi aldım eve geldim.büyük ablamın canı çekti,benden biraz istedi,vermek istemedim.ağlayarak,gerisin geri sokak kapısına gittim oturdum.mevsim sonbahar olacak ki kapımızın önünden geçen iki askerin elinde üzüm vardı yiyorlardı.benim ağladığımı görünce ellerindeki üzümün bir salkımını bana verdiler. 
 O kadar sevinmiştim ki,koşarak eve çıktım.annem üzümü görünce bu nereden geldi? ...kim verdi? diye sorguladı 
 Kapının 0nunden geçen askerin verdiğini söyleyince,haline bakıp da, seni dilenci sandılar.dedi 
 o günü halen hatırlıyorum.Her şeye rağmen çocukluk yıllarımı özlüyorum,o günler çok güzeldi,evimiz hiç boş kalmazdı,anneannelerim,babaannem,dikiş için gelenler,dünürler,akrabalar,yakın komşular.stres nedir bilmiyorduk. yalnızlık nedir bilmedik,şimdi hayret ediyorum,örf ve adetlerimizi unuttuk....Herkes yalnız yaşamayı seviyor.televizyonlar,bilgisayarlar,sanal arkadaşlıklar,akraba ve yakın dostların yerini aldı.

 08.07.2008
 

Vehbiye Yersel