Dilenci kadın Şiiri - Gülbeyaz Alacatlı

Yeni taşındığımız bu mahallede
Bir kadın oturur şu izbe evde
Akşamları üst katından bir ışık süzer
Sobanın dumanı derin bir keder tüter

Derler ki kadın eskiden pek de güzelmiş
Bir adama güvenmiş kaçmış evlenmiş
Adam vefasız çıkmış hiç çalışmamış
Temizliğe salmış kadını yan gelip yatmış

Gel zaman git zaman kadın sabretmiş
Gitse geri ailesi kabul etmezmiş
Türlü hoş olmayan şeylere katlanmış
Bir gün geçer diye bunlar umutlanmış

Yalnız ve çaresiz hiç güvencesiz
Çocuğu da olmamış yine kimsesiz
Yıllar birbiriyle yarışmış durmuş
Bir çilenin arkasından öbürü doğmuş

Adam en sonunda kadını salmış
Para pul ne varsa hepsini almış
Yapma diye kadın çok çok yalvarmış
Adam merhametsiz bir canavarmış

Güçten düşünce kadın dilenci olmuş
İstanbul sokakları onu doyurmuş
Ne amacı varmış nede hayali
Bu dökük bina ise son durak evi

Şimdi yanındaki yokuştan çıkarken evin
Bir mırıltı, bazen sesli korkunç ve derin
Sallanarak söyler yatağında hisederim
Aldı da götürdü vahit,çaldı da götürdü vahit

Dagılmış beyaz saçları yalnızlığına bağırır
Bu kadın büyücü gibi beni harap eve çağırır
Hiç bitmez bu nakarat ürkütücü ve berbat
Çıkarım yokuşu hızlı,kalbimde ürkütücü nakarat