Dilenci Çocuk Şiiri - İsmet Anik

Kimse bilmez adımı seni de babamı da
Burada barın diye çadır gerdiler anne
El verdi aşımı da sırtıma abamı da
Çadırıma da calaz hasır serdiler anne

Dilenci çocuk derler sensiz kaldıktan beri
Bilinmeyen yaşımda aklım gibi serseri
Sokaklarda arkamdan konuşur birileri
Çocuklar bile beni hakir gördüler anne

Geceleri ölürüm gündüz komşular bakar
Kimi başımı okşar kimi de destek çıkar
Kem konuşur kimisi sözü canımı yakar
Seni sorup boynuma satır vurdular anne

Gündüz el'e el açtım gece boğuldum gama
Ağlamam yasak dedim tuz bastırdım yarama
Bana bir dilin ekmek verenler oldu ama
Üstüne katık diye kahır sürdüler anne

Hiç uçurtmam olmadı göklere soramadım
Canım diyen olmadı boynundan saranadım
Bayramlar geldi geçti yanına varamadım
Sen ölemezsin diye emir verdiler anne

Çiçek açan namludan neşe saçtı mermiler
Ayrılığın suçlusu kızıl kızıl hatmiler
Beni senden koparttı güler yüzlü emmiler
Senin dalından çıtır çıtır kırdılar anne

Kimselere demedim oğlanmıyım kızmıyım
Oyuna almıyorlar nasılsa haksızmıyım
Gerçekten bu dünyada ben evsiz barksızmıyım
Ondanmı bize sessiz şehir kurdular anne

Mihnet tak etti cana aç kollarını da sar
Haydi biraz öte git koynunda ölesim var
Birbirine çitenmiş insanlara dünya dar
Ondan ikimize bir kabir yardılar anne