Dilenci Şiiri - Ziya Nizam

Üşüyen ayaklar gördüm dün,
Karlı sokaklarda,titreyen bir vücudun altında
Çıplak,yorgun bir çift ayak.
Zavallı bir sahibi vardı bu ayakların.
Parça parça olmuş kıyafetiyle
Kardan korunacak bir gölge arıyordu.
Üşüyordu besbelli
Üşümemek elde mi ki?
Karnı da açtı.
Titreyen avuçlarını açmıştı,
Yalvaran gözlerle bakıyordu insanlara.
Bir yudum ekmek
Bir sıcak çorba alabilse yeterdi ona.
Şu öksürük içinde bir çare.
Eskisi gibi çalışkan olabilse,
Muhtaç olmasa kimseye ne iyiydi.
Ama felek vurmuştu tekmesini
Çocukların tekmeleri hiç kalıyordu
Bunun yanında.
Kalbini en çok sarsan da
Avuç açmaktı,beş para etmez hayata.
Dünyası küçücüktü onun
Evim dediği baraka
İşyerim dediği buzlu köşe.
Son günlerde; daha da üşüyordu ayakları
Ayaklarından beynine
Soğuk sular taşıyordu damarları.
Her gün görürdüm onu,o soğuk köşede.
Dün daha bir farklı geldi gözüme.
En azından;
Onunda insan olduğunu anladım.
Benim gibi,senin gibi.
Ve ilk kez bir dilenciye para verdim.

22.01.1997-Çarşamba
00:31 Karadeniz FM-Rize