yalnızlığın kesif dumanı hançerlerken genzimi
paylaşılmış iki dirhem anı ve umuttu tutan ellerimi
hangi gözden süzüldüğünü unutmuş
bir damla idim deniz ortasında
sen ise bir deniz feneriydin binlerce fersah uzakta
dalgalar bile bilmiyordu nereye gittiğimi
utanıyordum yokluğundan, kanatıyordu ellerimi
fırtına tartaklıyordu dallarını bahçemdeki söğüt ağacının
oysa ben en tutkulu sevdalarda eğilmemiştim
kızamıyordum artık ağacımın yorgun köklerine
çünkü bir yudum sevgi için dilencinim
Eren Erimer
Eren ErimerKayıt Tarihi : 18.1.2001 01:04:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!