Dilenci Şiiri - Harun Yıldırım 6

Bir dilenci gördüm hergün dileniyordu
Kendimden utandım bir kuruş veremedim
Bulutlar süzülmüş sanki melekler aglıyordu
Kaldırdım kafamı semaya bu sırra eremedim

Ertesi gün aynı yerde  gene  yalvarıyordu
Çıkarıp ekmek paramı verdim cebimden
Sanki gönül dagları toz duman devriliyordu
Can havliyle sarıldı korktum tuttu belimden

Dedim bir kere olsun bende dilenmek istiyorum
Dedi utanma git dilen yalvar yakar benim gibi
Kapandim yar ayaklarına aşk dileniyorum
Güzeme bakmadı ilk gün benim yaptım gibi

Bu söz gecmeyen kalbim icin birda dilendim
Aval aval baktı yüzüme kendimde utandım
Yagmur yanaklarıma düştü nefes nefes tıkandım
Ben beceremedim dilenci  aşkımı dilendim olmadı

Velhasıl İstemem  ne bahardan bir neşe ne yazdan bir çiçek
Gönlümü prangaya vurup zindana kitliyorum
Yalvarıp Dilendigim aşkı şimdi bana kim getirecek
Ama gönül işte genede siyah saçından bir bukle istiyorum

Birde benim icin dilen dilençi