Dilenci Şiiri - Coşkun Gündüz

Her sabah evimden çıkarken yola
Bir dilenci görürüm köşe başında
Çizgilerden belli,elli,atmış yaşında,
Bir dakika derken O,dilimden utanırım.

Hergün aynı elbise,aynı yırtık pardesü,
Bunlardan gayrısı yok,odur beden örtüsü
Yanından geçip gider onca insan sürüsü
O elini açarken,elimden utanırım.

Aynı saatte çıkar nafakasını temine
Beter etme diyerek şükrederim Rabbime
Üç beş kuruş veririken O fakirin eline
Daha çok veremeyen cebimden utanırım.

Çok çileler çektiği belli yüz çizgisinden,
Soğuktan kızıllaşmış,yaş süzülür gözünden
Her geçene bahseder evdeki öksüzünden
Ben,evdeki oğlumdan,kızımdan utanırım.

Soramam durumunu,üzülür zannederim
Şöyle bakıp haline kurtarsın Allah derim
Ne yer,ne içer bilmem,doğuştan derbederim
Evime götürdüğüm ekmekten utanırım.

Allah rızası için bir sadaka beylerim,
Millet dilenci olmuş,bu hayatı neylerim,
Ozan Coşkun kim dinler bu derdi ki söylerim?
O ister utanarak,ben ondan utanırım.