Dilenci ( bir Ankara hikayesi)

Kesme selamını ben de bir kulum,
Ezilir yüreğim, kırılır kolum,...
Olurda kapına düşerse yolum,
Bir tatlı tebessüm sunuver n'olur!

Hiç dile almasak yılları o an.
Uzaktan tedirgin,meraklı bir can:
'Kimmiş o? 'deyipte görünse kocan,
'Dilenci! 'derdemez susuver n'olur!

Görüneni söyler Hak aşkına dil.
Buğulu gözlerde titrerken kandil,
Yaşlara bend olmuş kirpiğe mendil,
Uzatıp hafifçe siliver n'olur!

Ne desen haklısın; bu çatı onun.
İçerde Sudenaz ve küçük oğlun.
Gösterip yolunu dilenen kulun,
'Hoşçakal' der iken dönüver n'olur!